Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που ακόμη και σήμερα ισχυρίζονται ότι ο χριστιανισμός δεν έχει δώσει στην γυναίκα την θέση που της αξίζει. Επικαλούνται διάφορες δικαιολογίες για τις απόψεις τους αυτές, όπως ότι οι γυναίκες δεν γίνονται ιερείς, ή ότι υπάρχουν άβατα όπως το Άγιον Όρος. Μια μεγαλοπρεπής απάντηση σε όλα αυτά δίνει η θέση της Παναγίας μας, πάνω και από τους αγγέλους, αλλά και το πλήθος των αγίων, οσίων, μαρτύρων γυναικών που κοσμούν την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Ανάμεσά τους και οι Μυροφόρες που τιμούμε σήμερα και που πρώτες αξιώθηκαν να λάβουν το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού μας. Μπορεί λοιπόν κάποιος να ισχυρίζεται ακόμη και σήμερα ότι δεν τιμάται η γυναίκα στην ζωή της Εκκλησίας μας σαν ισότιμο πρόσωπο με τον άνδρα, ότι δεν έχει λάβει την δόξα και τιμή που της πρέπει;
Είναι γνωστό ότι σε κάθε μεγάλο εορταστικό γεγονός την επομένη αυτού, η Εκκλησία μας τιμά τα πρόσωπα που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στο γεγονός αυτό, με την γιορτή της σύναξής τους. Έτσι π.χ. την επομένη των Χριστουγέννων, γιορτάζουμε την σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, την επομένη των Θεοφανείων, την σύναξη του Ιωάννη του Προδρόμου, την επομένη ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου την σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Το ίδιο ακριβώς αίτιο οδηγεί την Εκκλησία μας στο να αποδώσει τις τιμές στα πρόσωπα εκείνα που έλαβαν την μεγάλη τιμή και δόξα να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού μας. Καθιερώνεται η Γ’ Κυριακή από του Πάσχα γιατί η εβδομάδα του Πάσχα, η Διακαινήσιμος λογίζεται ως μία ημέρα, η Β΄ Κυριακή του Θωμά ή του Αντιπάσχα οκτώ ημέρες μετά, συνέβη η ψηλάφηση του Θωμά, η απόδοση της οποίας έγινε την χθεσινή ημέρα του Σαββάτου, άρα απόλυτα λογικά απομένει η αμέσως επόμενη ημέρα, δηλαδή η Γ¨ Κυριακή από του Πάσχα.
Το ακριβές περιεχόμενο της σημερινής γιορτής το διαβάζουμε στο Συναξάρι:
«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τρίτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῶν ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτὴν ἑορτάζομεν, ἔτι δὲ μνείαν ποιούμεθα καὶ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν μαθητὴς κεκρυμμένος, πρὸς δέ, καὶ τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου».
Ιωσήφ και Νικόδημος υπήρξαν μάρτυρες της ταφής του Κυρίου. Ο Ιωσήφ μάλιστα ήταν και ευσχήμων βουλευτής, άνθρωπος αγαθός και δίκαιος, που δεν διστάζει να ζητήσει το πανάγιο σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Αλήθεια πόσοι σημερινοί βουλευτές μπορούν να καυχώνται για την ανιδιοτελή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του;
Και οι δύο, Ιωσήφ και Νικόδημος ήσαν από τους άρχοντες του λαού, αλλά και κρυφοί μαθητές του Κυρίου μας. Ο Νικόδημος φαίνεται πως ήταν και πλούσιος. Αλλά ούτε τα αξιώματα ούτε το χρήμα είχαν επηρεάσει τις ψυχικές τους διαθέσεις. Υπόδειγμα τους προσφέρει η Εκκλησία μας , ενώπιόν μας για την αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη τους, που ξεπερνά βουλευτικά σχήματα και ανθρώπινες μάταιες φιλοδοξίες.. Ήταν βέβαιοι ότι αληθινή ευτυχία μόνο κοντά στον σταυρωθέντα Χριστό θα συναντήσουν. Γι’ αυτό ο Ιωσήφ προσφέρει στον Ιησού τον τάφο που είχε ετοιμάσει για τον εαυτό του.
Η ταφή εγένετο βιαστικά. Χρόνος για να αποδοθούν όλες οι τιμές δεν υπήρχε.
«Αφού ο Ιωσήφ πήρε το σώμα του Ιησού, το τύλιξε σ’ ένα καθαρό σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούριο μνήμα, που ήταν λαξευμένο στο βράχο. Ύστερα κύλησε μια μεγάλη πέτρα, έκλεισε την είσοδο του μνήματος και έφυγε. Εκεί έμειναν καθισμένες απέναντι από τον τάφο η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία.»
Η άλλη Μαρία, ήταν σίγουρα η Θεοτόκος, αλλά οι ευαγγελιστές δεν το αποκαλύπτουν, για να μην δώσουν αφορμή στους απίστους που θα λέγανε ότι η μητέρα Του έγινε η πρώτη μάρτυρας της Αναστάσεως.
Την επομένη ημέρα του Σαββάτου, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι ζήτησαν και πέτυχαν από τον Πιλάτο να τους προσφέρει στρατιωτική φρουρά για να φυλάξουν τον τάφο του Ιησού. Ο λόγος: μην έρθουν οι μαθητές του και κλέψουν το σώμα του και πουν ότι αναστήθηκε. Δεν έχει τέλος, η τραγωδία την οποία βιώνουν.
Με αυτά τα εμπόδια: πέτρα στο μνημείο, στρατιωτική φρουρά, ξεκινούν οι γυναίκες να αλείψουν το σώμα του Ιησού με τα ακριβά αρώματα που είχαν αγοράσει. Μια σκέψη βασάνιζε το μυαλό τους: «ποιος θα μας κυλήσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;»
Κι αν οι δυσκολίες φαίνονταν μεγάλες, η αγάπη τους για τον Ιησού είναι ακόμα μεγαλύτερη. Όταν αγαπάς ένα πρόσωπο σημαίνει ότι παραδίδεις τον εαυτό σου σ’ αυτόν που αγαπάς. Αυτή η παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού , τον ανεβάζει σε άλλες κορυφές. Εδώ εξαφανίζονται οι αδυναμίες και μετατρέπονται σε μιαν ακατανίκητην δύναμη.
Στην καρδιά των μυροφόρων γινόταν μια σύγκρουση. Το μυαλό τους τις βεβαίωνε, πως δεν θα τα κατάφερναν να εισέλθουν στον τάφο του Ιησού. Από την άλλη όμως η αγάπη για τον Διδάσκαλό τους, τις είχε μάθει να ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυσκολίες με την δύναμη της πίστεώς τους. Αυτό κάνουν, και γι’ αυτό γίνονται παράδειγμα για όλους εμάς, που είμαστε άτολμοι και δειλοί, γιατί είμαστε κλεισμένοι στον εγωιστικό εαυτό μας. Οι Μυροφόρες μάς δείχνουν τον τρόπο της υπερβάσεως. Βρίσκεται στο άνοιγμα του εγώ μας. Στο ολοκληρωτικό δόσιμο του εαυτού μας στον Αναστάντα Χριστό μας.
Αυτό το άνοιγμα των Μυροφόρων θα φέρει γρήγορα καρπούς:
«Μόλις έφτασαν στον τάφο, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλήσει από τον τόπο της. Μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε:
«Μην τρομάζετε, ψάχνετε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, το σταυρωμένο;. Αναστήθηκε!!!. Δεν είναι εδώ.».
Εξηγεί στο σημείο αυτό ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Πρώτα ο Άγγελος απαλλάσσει τις Μυροφόρες από τον φόβο και έπειτα ομιλεί περί αναστάσεως….. Αφού τις απάλλαξε από τον φόβο και με τα λόγια και την εμφάνισή του…, πρόσθεσε λέγοντας, γνωρίζω ότι ζητείται τον Ιησούν τον Εσταυρωμένο». Και δεν ντρέπεται να Τον αποκαλεί Εσταυρωμένο, διότι αυτό ήταν η απαρχή των αγαθών. «Ανέστη!» Και εκείνες εξήλθαν από το μνήμα με χαρά και φόβο, διότι είδαν καταπληκτικό και παράδοξο πράγμα, κενό τον τάφο, όπου προηγουμένως Τον είχαν δει να ενταφιάζεται».
Ο φόβος που έζησαν στο κενό μνημείο, δεν κράτησε πολύ, αλλά μεταβλήθηκε σε χαρά όταν αξιώθηκαν να δουν πρώτες αυτές, τον Αναστημένο Χριστό να παρουσιάζεται ολοζώντανος ενώπιόν τους. Μεταφέρουν το μήνυμα στους μαθητές και γίνονται ευαγγελίστριες των Ευαγγελιστών και Απόστολοι των Αποστόλων. Δεν είναι αλήθεια μεγάλη η δόξα που απολαμβάνουν;
Εμείς, σήμερα, πόσο βέβαιοι είμαστε για την Ανάσταση των Χριστού μας; Πόση μαρτυρία δίνουμε στον υπόλοιπο κόσμο με την ίδια μας την ζωή; Αν το εξετάσουμε αυτό, από το γεγονός πόσο σιγά- σιγά , μειώνεται η ένταση ακόμη και στην απλή λεκτική επιβεβαίωση του διαλόγου: Χριστός Ανέστη και Αληθώς Ανέστη, τότε μάλλον πορευόμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον επικίνδυνο δρόμο της απιστίας.!!
Η ευκαιρία μας, τώρα είναι, να στρέψουμε τα βλέμματα ξανά στον Πανάγιο Τάφο, για να πούμε κι εμείς το μεγάλο Ναι. Ν’ ανανεώσουμε και να δυναμώσουμε μαζί τη πίστη μας «εις έναν Κύριο σταυρωθέντα και Αναστάντα». Όταν η αναστάσιμη βεβαιότητα ατονεί, τότε η χριστιανική κοινότητά μας, έστω και αν ονομάζεται «χριστιανική», εκφυλίζεται. Μεταβάλλεται σε απλό κοινωνικό, έστω φιλανθρωπικό σύνολο, που εξωτερικά μόνο συνδέει τα μέλη του. Δεν είναι πια Εκκλησία που ανυψώνει προς τα άνω, προς το Θεό, που ενώνει τον πιστό με το Χριστό. Όσο ουσιαστικότερη και εντονότερη είναι η βίωση και η αναγγελία του μυστηρίου του Πάσχα, του γεγονότος της Αναστάσεως, τόσο η παρουσία και η ακτινοβολία της Εκκλησίας καθίσταται αυθεντικότερη και πιο ευεργετική για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Οι μυροφόρες γυναίκες έγιναν οι πρώτοι κήρυκες της Αναστάσεως του Χριστού. Το φως του παναγίου τάφου συνόδευε από την στιγμή εκείνη τα βήματά τους σε όλη την μετέπειτα ζωή τους. Αυτό το φως που ζήσαμε λίγες ημέρες πριν κι εμείς, ας συντροφεύει και τα δικά μας μονοπάτια. Ασθένειες, πόλεμοι, λύπες, μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, και τόσα άλλα δεινά που μας απειλούν καθημερινά, θα γίνονται τότε απλά οι δικές μας πέτρες, που δεν θα μας γονατίζουν φοβισμένα, αλλά που θα γίνονται αφορμή να υψωνόμαστε στην αγάπη του Χριστού μας με την δύναμη της δικής μας πίστεως.
ΑΜΗΝ
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ
Κ.Τ.
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ 