Γράφει ὁ Θεοφάνης Μαλκίδης
1. Τὸ καθῆκον μας
Συνηθίζεται σὲ ἐπετείους ὁ ἀπολογισμός. Ἐμεῖς ὅμως πέρα ἀπὸ τὴν ἀναγκαία καὶ ἐπιβεβλημένη καταγραφὴ τῶν πράξεών μας, ὀφείλουμε νὰ δώσουμε καὶ μία πρόταση γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας καὶ αὐτονόητα καὶ τὸ δικό μας. Ὅπως ἀκριβῶς δείξαμε σ’ αὐτὰ τὰ τρία ἔτη παρουσίας καὶ δραστηριότητάς μας ὅτι μποροῦμε νὰ ὑλοποιήσουμε.
Στὴν καλοπροαίρετη καὶ μή, στὴν μὲ καλὴ διάθεση ἀλλὰ καὶ προβοκατόρικη ἐρώτηση, “τί νὰ κάνουμε” ἢ τί “μποροῦμε νὰ κάνουμε”, ἀπαντήσαμε μὲ τὴν ἐρώτηση, “κοίταξες τὸν διπλανό σου ποὺ πεινάει, ποὺ κρυώνει, ποὺ ἔχασε τὴν ἐργασία του, ποὺ δὲν ἔχει νὰ πληρώσει τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, τὸ νερό, τὰ βιβλία καὶ τὰ τετράδια τῶν παιδιῶν του;”
Ἡ ἱκανοποίηση τῶν παραπάνω ἀναγκῶν ἦταν καὶ δυστυχῶς παραμένει τὸ πρώτιστο καθῆκον κάθε Ἕλληνα καὶ Ἑλληνίδας, κάθε ἀνθρώπου, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ βλέπει ἀφενὸς τὴν πατρίδα του καὶ τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ νὰ καταστρέφεται καὶ ἀφετέρου νὰ παρακολουθεῖ τὸν κάθε λογὴς “παραγοντα” τοπικὸ καὶ μή, νὰ παριστάνει τὸν “σωτήρα”.
Ἔτσι τρία χρόνια πρίν, ἀποφασίστηκε νὰ κάνουμε αὐτό, ποὺ ἄλλοι λίγο, ἄλλοι περισσότερο ἔπρατταν κατὰ μόνας. Νὰ βοηθοῦν καὶ νὰ βοηθήσουν τὸν συνάνθρωπο, ποικιλοτρόπως καὶ συνεχῶς. Ἔτσι λίγοι ἄνθρωποι, ἡ μαγιὰ ποὺ λέει ὁ Μακρυγιάννης, δημιουργήσαμε τὴν….