«Mέ φωνή παρακλητική…» Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

 

Όταν παιδί μου, απευθυνόμεθα στον Θεό, δεν παίρνουμε ύφος στρατιωτικού, που διατάσσει τα φανταράκια. Αλλά ύφος ταπεινού δούλου και φωνή ικετευτική και πολύ παρακλητική. Μόνο αυτή η φωνή φθάνει στον θρόνο του Θεού, ο οποίος ως φιλόστοργος Πατέρας που είναι, ικανοποιεί το αίτημά μας και «αντικαταπέμπει ημίν την θείαν χάριν και την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος!

Metropolitan Anthony of Sourozh -On the Prayer before Communion

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Every time we come to Communion we say to the Lord that we come to Him Who is the Saviour of sinners, but we also state that we consider ourselves as the greatest of all. How much truth is there in such a statement when we make it? Or how can we make such a statement? Is it true? Can we truly say that we do consider ourselves the worst of all sinners? John of Kronstadt in his «Diary» makes a point which I believe is very important; he says that he also asks himself this very question, and he can answer it in all honesty, because, he says, if others had been given so much love, so much grace, so much Divine revelation as was given to him, they would have borne fruit which he proved unable to bear.

«Θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;» (Επισκόπου Anthony Bloom)

 

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνει τελείως έξω από την ζωή μας, είναι έτοιμος να το σηκώσει αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνει απλώς ένα μέρος της ζωής μας.

Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;

«ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΜΕΝΕΙ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΗ, ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΗ…»

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Σας ελέγχει η συνείδηση, επειδή κάνετε πολύ βιαστικά την προσευχή σας και είναι εύλογο. Γιατί υπακούτε στον εχθρό; Εκείνος είναι που σας παρακινεί: «Γρήγορα… πιο γρήγορα…». Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στον εαυτό σας να μη βιάζεστε.

ΟΤΑΝ ΛΕΣ “ΚΥΡΙΕ ΣΩΣΕ ΜΕ, ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ”, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ!

 

Aρχιεπισκόπου  Anthony Bloom

Οι λέξεις της προσευχής έχουν την ιδιότητα να είναι πάντοτε λέξεις γεμάτες υποσχέσεις.

Δεν μπορείς να λες απλά μία προσευχή χωρίς να έχεις συνέπεια σ’ αυτό που λες. Δηλαδή, θα πρέπει να εννοείς αυτό που λες: «Αν πω αυτό, ακριβώς αυτό είναι εκείνο που θα κάνω, όταν οι περιστάσεις το ζητήσουν».

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. 

Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα.

Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.

Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:

- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.

«Ευχή για τους Ανέργους» του π. Ανδρέα Κονάνου

Ας πούμε μια ευχή για τους άνεργους των ημερών μας.
Νέους και μεγαλύτερους.
Που νιώθουν άχρηστοι, ανίκανοι, ανασφαλείς, αβέβαιοι.
Που νιώθουν τα όνειρά τους να μαραίνονται,
και τις ελπίδες τους να σβήνουν.

Που δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι,
να ζήσουν την αγάπη τους,
να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους,
να κάνουν το σπίτι τους.

Που τρελαίνονται απ’ το άγχος.
Που νιώθουν ανάξιοι, ανίκανοι, ένα μηδενικό.

Ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Λεγᾶτος –» Ἡ προσευχὴ τῆς μετανοίας»

---

Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.Πνεῦμα δὲ ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἡ περίοδος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι περίοδος πνευματικοῦ ἀγώνα καὶ περισυλλογῆς. Σκοπὸς ἡ σωστὴ προετοιμασία γιὰ τὰ μεγάλα γεγονότα τῶν Παθῶν καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ γιορτάσουμε σὲ λίγο.

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα τῆς ὁλοκληρωμένης ἐν Κυρίῳ προετοιμασίας. Αὐτὴ τὴν περίοδο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει πλῆθος προσευχῶν, ποὺ προσφέρει στὰ μέλη της. Μιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου. «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου….».

Παιδικός Παράδεισος!!! Μάθημα προσευχής

Προσευχή η μόνη λύση διεξόδου από την κρίση!

«μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (ψαλμ. 145)

Σύγχρονος γέροντας ασκητής προτρέπει, συμβουλεύει και συνιστά στους χριστιανούς να καταστούν μέλη του υπό συγκρότηση απελευθερωτικού χριστιανικού στρατού και να αγωνιστούν για να εκδιώξουν τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας επαναφέροντας τον ευλογημένο τόπο σε ασφαλή λιμάνια.

Είναι γνωστό ότι το νήπιο νιώθει ασφαλές μόνο όταν βρίσκεται κοντά στη μαμά η τον μπαμπά, όταν βρίσκεται δηλαδή μέσα στη θαλπωρή μίας υγιούς πνευματικά οικογένειας. Κι αυτό γιατί μέσα σ’ αυτήν βρίσκει τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία που του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να μεγαλώσει σωστά. Το κυριότερο εξ αυτών των στοιχείων είναι η μητρική και πατρική αγάπη, η αγάπη που δεν κρύβει ιδιοτέλειες, συμφέροντα και προπαντός εγωπαθείς καταστάσεις! Η αγάπη που εμπεριέχει το θυσιαστικό εκείνο πνεύμα, το οποίο ακριβώς ενδυναμώνει το νήπιο εξασφαλίζοντας την άρτια ανάπτυξή του, σωματική και πνευματική.

Η οικογένεια λοιπόν αποτελεί την πρώτη και βασική κοινωνική συμβίωση του εκάστοτε ανθρώπου! Και η συμβίωση αυτή συνοδεύει τον άνθρωπο σ’ όλη του τη ζωή. Οι οικογένειες μάλιστα με αυξημένο το θυσιαστικό αυτό πνεύμα καθίστανται πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση για μία σωστή κοινωνία. Κατ’ επέκταση λοιπόν θα υποστηρίζαμε ότι και οι κοινωνίες εκείνες και εν γένει τα έθνη που επιδεικνύουν ένα τέτοιο ακριβώς θυσιαστικό πνεύμα προς τον πλησίον σαν κι αυτό των γονιών προς το νήπιο όχι μόνο βιώνουν την ασφάλεια αλλά προκόβουν σε όλους γενικά τους τομείς!