«Πίστη είναι 24 ώρες αμφιβολία και ένα λεπτό ελπίδα.»

Χάθηκα μου είπε χτες,μια φίλη αγαπημένη.Έχασα το δρόμο μου,την πίστη μου. Χαίρομαι για σένα που πιστεύεις τόσο πολύ,κατέληξε.
Κι αναρωτήθηκα μετά, τι να’ναι άραγε η πίστη;
Η πίστη σίγουρα δεν είναι μια ιδέα,μια φιλοσοφία, μια θεωρία που είτε την αποδέχομαι και την έχω σίγουρη στο τσεπάκι μου,είτε δεν την αποδέχομαι και απλά απέχω.

Advertisements

Η απάτη…

Γράφει ο Ιάσων Ιερομ.

---

Δε γίνεται να λες «είμαι Χριστιανός» και να μην έχεις διάκριση.

Βέβαια, το «Χριστιανός» δεν είναι ταμπέλα, ούτε κατάκτηση.

Το να ‘μαστε Χριστιανοί δηλαδή μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, δε μας το χάρισε κανένας άλλος παρά ο Κύριός μας με Σταυρό κι Ανάσταση. Κι η πίστη είναι δώρο του Θεού.

Ἐπιστολή Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου.

Πεφιλημένα μου παιδάκια καί τρισευλογημένα ἀπό

τόν Οὐράνιο Πατέρα τῶν φώτων, τόν Δημιουργόν καί Σωτῆρα μας.
Σᾶς παρακαλῶ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας,
μή χάνετε τό θάρρος καί τήν ζῶσα ἐλπίδα ἀπό τόν Ἰησοῦ μας.

 

Το θαύμα της πίστης

Ένας χριστιανός φαρμακοποιός έκανε κάποτε ένα πολύ σοβαρό λάθος.

Σε κάποιο κοριτσάκι που ήρθε να πάρει κάποιο φάρμακο, έκανε λάθος και του έδωσε ένα άλλο μπουκάλι που όταν θα το έπαιρνε ο ασθενής, δεν θα μπορούσε πια να σηκωθεί από το κρεββάτι.

ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ, ΟΛΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ!

Πριν από μερικές δεκαετίες ο μετέπειτα διάσημος γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος. Εκεί συνέβη το εξής περιστατικό, όπως ο ίδιος το διηγήθηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Paris match πριν από αρκετά χρόνια:

«Είχα γεννηθεί σε ορθόδοξη οικογένεια και ζούσα στο Παρίσι. Είκοσι πέντε χρονών, γνήσιος νέος της κοσμικής εποχής του τότε Παρισιού. Μου ήρθε η ιδέα να επισκεφθώ το Άγιον Όρος λόγω της θέσης που είχε -και έχει βέβαια- ως τόπος ασκήσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία. Και εκεί, μου ήρθε ακόμη μία σκέψη στο μυαλό: να εξομολογηθώ. Επήγα λοιπόν και βρήκα ένα ιερομόναχο -πνευματικό. Τί του είπα; Τα συνηθισμένα αμαρτήματα ενός κοσμικού νέου πού ζει χωρίς γνώση Θεού. Ο Ιερομόναχος, αφού με άκουσε, μου είπε:

-Στον Χριστό πιστεύεις παιδί μου;

Θέλεις νὰ σὲ θαυμάσει; (Ἀρχιμανδρίτη Βαρνάβα Λαμπρόπουλου)

Σέ κάθε θαῦμα τοῦ Χριστοῦ θαυμάζομε τήν δύναμή Του καί τήν ἀγάπη Του πρός ἐμᾶς. Καί Τόν δοξάζομε.

Σέ μερικά θαύματά Του ὅμως, βλέπομε καί τόν Χριστό νά θαυμάζει μερικούς ἀνθρώπους. Καί νά τούς δοξάζει.

 

Ἕνα τέτοιο περιστατικό εἶναι καί τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου (Ματθ. 8, 5-14). Ἕνας ρωμαῖος ἀξιωματικός, ἄνθρωπος πού δέν ἦταν κἄν Ἰσραηλίτης, ζητάει ἀπό τόν Χριστό νά θεραπεύσει τόν κατάκοιτο δοῦλο του. Καί ὅταν ὁ Χριστός δέχεται νά πάει στόν σπίτι του, γιά νά τόν θεραπεύσει, ὁ ἀξιωματικός τοῦ ἀπαντάει: «Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος νά μπεῖς κάτω ἀπό τήν στέγη τοῦ σπιτιοῦ μου. Πές μόνο ἕνα λόγο καί θά θεραπευθῆ ὁ δοῦλος μου. Φτάνει ἡ ἐντολή σου. Καί ἐγώ ἔχω στρατιῶτες ὑπό τήν ἐξουσία μου. Καί ὅταν λέω σέ κάποιον «ἔλα», αὐτός ὑπακούει καί ἔρχεται· καί ὅταν λέω στόν ἄλλον «κάνε αὐτό», αὐτός ὑπακούει καί τό κάνει»!

Τότε ὁ Χριστός θαύμασε τήν μεγάλη πίστη του. Καί εἶπε πρός αὐτούς πού Τόν ἀκολουθοῦσαν: «Σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι τόση πίστη, οὔτε ἀνάμεσα στούς Ἰσραηλίτες δέν βρῆκα».

* * *

Το τελευταίο πεντακοσάρικο…

 

 

«Έλπιζε επί Κύριον, και πράττε το αγαθόν… και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Ψαλμός λζ΄ 3,4

Ένας πιστός άνθρωπος, υπηρέτης του Θεού, βρέθηκε κάποιο Σαββατοκύριακο να έχει δύο πεντακοσάρικα μονάχα στην τσέπη του.

Μα τη Δευτέρα το πρωί έπρεπε οπωσδήποτε να δώσει πενήντα χιλιάδες για μια επείγουσα ανάγκη.