Πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν λόγο για έναν φλογερό ευπατρίδη, ενώ άλλοι για έναν πρωτοπόρο στον τομέα της αγγειοχειρουργικής.
Συνέχεια ανάγνωσης Ομότιμος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών έγινε μοναχός!
Συνέχεια ανάγνωσης Ομότιμος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών έγινε μοναχός!
Συνέχεια ανάγνωσης Holy Mount Athos: A universal presence and a heavenward orientation
Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.
Συνέχεια ανάγνωσης Ένας Μοναχός, πολλές αμαρτίες, και ένας Άγιος!!!!
Reimpresión de «The Orthodox Ethos», Studies in Orthodoxy vol. 1, Ed. by A.J.Philippou
El origen de la vida monástica
Durante el siglo IV de nuestra era surgió dentro de la Iglesia un fuerte movimiento de retiro de la sociedad organizada al desierto un movimiento que tuvo un crecimiento aún mayor en el periodo subsiguiente» Para interpretar el repentino surgir de este movimiento los historiadores han propuesto diversas hipótesis siendo dos de ellas las más aceptadas» Según la primera la vida monástica tendría su origen en las religiones orientales en las que se practicaba el ascetismo desde tiempos antiguos tanto en soledad absoluta como en monasterios» A tenor de la segunda la vida monástica proporcionaba una salida cuando el contacto cercano del cristianismo con el mundo provocaba una reacción con el inevitable decaimiento de las normas morales»
Συνέχεια ανάγνωσης Panayotis Christou «La vida monástica en la Iglesia ortodoxa oriental»
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:
«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια… Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»