«Ο Θεός μιλά σιγά μέσα μας και όχι με κορόνες. Είναι πνοή αύρας λεπτής!» (Συνέντευξη της ηθοποιού Όλιας Λαζαρίδου)

Μια φράση που είχατε πει πριν από καιρό, ότι «πρέπει να φυσήξει Θεός», ομολογώ ότι αποπνέει μια ιδιαίτερη αίσθηση και συγχρόνως απελευθερώνει την φλόγα μιας εσωτερικής δύναμης…

«Τι απολογίαν θα έχωμεν, όταν ο Χριστός μας δείξη τα τρυπημένα χέρια Του..» ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Τι απολογίαν θα έχωμεν, όταν ο Χριστός μας δείξη τα τρυπημένα χέρια Του ή την λογχευμένην πλευράν Του ή την κεντημένην άχραντον κεφαλήν Του από τας ακάνθας ή τα ξηραμένα και πικραμένα χείλη Του από την χολήν και το όξος και θα μας είπη:

 

π. Αλέξ. Σμέμαν: «Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται!»

• Από  imverias.blogspot.gr

 

 

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ή μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού.

Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα.

Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΘΕΟ ΜΕΣΑΤΟΥ..38 ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΦΩΤΟ……!!!!!!

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

            «Η ορθόδοξη λειτουργία συνιστά μια κατεξοχήν ευχαριστιακή πράξη αναφοράς του κόσμου και της ζωής από τον άνθρωπο στον Θεό. Είναι μια πρόσληψη του υλικού κόσμου από τον άνθρωπο, τον οποίο δεν  χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση της ατομικής του αυτοτέλειας και επιβίωσης, αλλά τον αναφέρει στον Δημιουργό του. Αυτή η έμπρακτη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό αναδεικνύει την προσωπική χρήση της δημιουργίας, το νόημα και το τέλος της υλικής πραγματικότητας. Η υπαρκτική αστοχία του ανθρώπου στο προπατορικό αμάρτημα σήμανε την κατάχρηση  του κόσμου για την ικανοποίηση της ατομικής του αυτάρκειας. Αυτή ακριβώς η αυτονομημένη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, η αυτοθέωσή του μέσω του κόσμου, εισήγαγε όχι μόνο την καταχρηστική αντιπαράθεση του ανθρώπου προς τη φύση, προς τον συνάνθρωπο και τον Θεό, αλλά τον θάνατο και τη φθορά και στην υπόλοιπη δημιουργία.

Σε αγαπώ τρομερά, Θεέ μου, (Η ομολογία ενός στρατιώτη)!!!

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μεγάλου πολέμου στο Ιράκ στο χιτώνιο ενός Αμερικανού στρατιώτη, ο οποίος έπεσε στο πεδίο της μάχης, βρέθηκε ένα σημείωμα, που περιείχε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, μία συγκλονιστική προσευχή.
Ένας μέχρι τότε άθεος νέος, γνήσιο παιδί της εποχής μας, εύρισκε στο διάβα της ζωής του τον Σωτήρα Χριστό μέσα στην αντάρα του πολέμου.
Ας διαβάσουμε, τι έλεγε το σημείωμα εκείνο:

Ένα θαύμα της Θείας Πρόνοιας στον Αγιορείτη μοναχό Χερουβείμ

Στα ιερά Ησυχαστήρια της Σκήτης του Αγίου Βασιλείου, πριν από αρκετά χρόνια, με άκρα ασκητική ζωή, με εγκράτεια και σωφροσύνη, με «κτημοσύνη και αδιάλειπτη προσευχή και με κάθε είδος αρετής ήτανε κοσμημένος, ο Μοναχός Χερουβείμ, ο οποίος μαζί με την εγκράτεια ήταν και λίγο βαρύκοος.
Σε μεγάλη ηλικία βρισκόμενος και σε περίοδο βαρύτατου χειμώνα, από τα χιόνια είχε τελείως αποκλεισθεί και περισσότερο από μια βδομάδα ήτανε τελείως άσιτος.

Το γράμμα της αγάπης του Πατέρα!!!!

Παιδί μου …..

Μπορεί να μην με γνωρίζεις, αλλά εγώ ξέρω τα πάντα για σένα….Ψαλμοί 139:1
Γνωρίζω πότε είσαι καθιστός και πότε όρθιος…. Ψαλμοί 139:2 Ξέρω κάθε βήμα σου… Ψαλμοί 139:3
Ακόμη και οι τρίχες του κεφαλιού σου είναι μετρημένες… Ματθαίος 10: 29-31
Γιατί φτιάχτηκες κατ’ εικόνα μου… Γένεσις 1:27
Μέσα σ’εμένα ζεις, κινείσαι και υπάρχεις…Πράξεις 17:28

Ο πολιτισμός χωρίς Θεό γίνεται εργαλείο υποδούλωσης!!!

Πόσο εύκολα εξαπατήθηκε ο Έλληνας. Πόσο εύκολα έπεσα στην παγίδα. Έβλεπα κάθε ξένο για όμορφο και κάθε άκουσμα, που ερχόταν από άλλες χώρες, το είχα για πρωτότυπο. Θυμάμαι ακόμα και με τη λέξη κλοσάρ. Ήταν τόσο εύηχη στ’ αυτιά μου! Και εάν δεν με απατά η μνήμη μου, μέχρι και μάρκες προϊόντων είχαμε με αυτό το όνομα. Όταν όμως, έμαθα τι σημαίνει κλοσάρ, ταράχτηκα. Ο άστεγος, ο άπορος, ο ρακένδυτος είχε γίνει τίτλος και ήταν μία από τις κατηγορίες της κοινωνίας. Εγώ είχα μάθει να συμπονώ και να βοηθώ τον κλοσάρ να χάσει αυτόν τον τίτλο αλλά και να προσπαθώ να μην του μοιάσω, και όχι να τον φοράω ή να προφέρω με άνεση αυτήν την τόσο εύηχη λέξη, που σήμαινε μόνο δυστυχία.