Η Θεολογική σημασία της καμπάνας.

 

 

ΕΙΝΑΙ μερικές φορές πού, ὅταν δέν ἔχουμε κατανοήσει το βαθύτερο νόημα προσώπων, καταστάσεων, ἀντικειμένων καί λέξεων, εὔκολα, ἀζύγιστα, ἐπιπόλαια καί ἐπιδερμικά τά πολεμοῦμε…
Και πρωτίστως μιλῶ γιά τόν ἑαυτό μου.

 

Γιʼ αὐτό καί ταπεινά καταθέτω τά ἑξῆς, γιά τά ὁποῖα ἄν ἔχω λάθος διορθῶστε με. Καί γιά νά γίνουμε σαφέστεροι τό θέμα εἶναι περί καμπανῶν.

 

Ἄς δοῦμε πρῶτα σύντομα την ἱστορική τους προέλευση καί σημασία, ἀντλώντας στοιχεῖα α) ἀπό τήν «Ἀργολική ἀρχειακή βιβλιοθήκη ἱστορίας καί πολιτισμοῦ», και συγκεκριμένα ἀπό τό ἄρθρο μέ τίτλο «Καμπαναριά» τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Σελλῆ καί β) ἀπό τόν ἱστότοπο «Συνοδοιπορία» καί συγκεκριμένα τό ἄρθρο μέ τίτλο «Τό σήμαντρο-Σύμβολο μοναχισμοῦ».

 

 

 

 

 

İKONA: DEĞERLİ BİR MANEVİ MİRAS Kore Metropoliti ve İlahiyat Profesörü Ambrosius Zoğrafos

Ortodoksluk’ta 4.yy.’dan itibaren ikona kullanımı başlamıştır; bundaki gaye RAB’bimiz İsa’nın kilisesindeki derin bilgeliği inananlara öğretmede yardımcı olmaktır. Yani İncil’deki sözlerle kilise bilimi (Ecclesiology), İsa Mesih bilimi (Christology), Kutsal Ruh bilimi (Pneumatology) vb. detaylı ilahiyat teorilerinin kolayca anlaşılmasında görsel açıdan yardımcı ders kitapları gerekli olmuştur. 

Ortodoksluk’ta erken zamanlardan beri şarkı ve şiir, resim, kilise inşaasının yapısı vb.’inde sanatsal vasıtaların insanlığın kurtarılması için Tanrı’nın yüce işine çokca yardımı olduğu gerçeği bilinmektedir. 

Zaman geçtikçe, RAB’bimiz İsa Mesih’in Kilisesi’nin doktrinlerini değiştirmek isteyen sapkın aşırılıklar meydana geldi. Resmi kiliseler bu tarz karışıklık dönemine maruz kaldığından, inananlar net ilahi öğreti eğitimine ihtiyaç duymuş ve bu süreçte eğitimde etkili olan, ikonalar kullanılmaya başlanmıştır. 
Elbette ikonalarda ruhun varlığı söz konusu değildir. Ama, ikonaların görsel etkiye sahip olduklarından eğitimin içeriğini nispeten etkili aktarmada büyük faydaları vardır. 

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

 

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

 

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Δύο σύγχρονοι Άγιοι της Ορθοδοξίας ομιλούν για την Κυριακή των Βαϊων.

Λόγος εις την Κυριακήν των Βαΐων (Αγ. Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη κόσμο που ήλθε από παντού για να γιορτάσει τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Όλη η πόλη μιλούσε για τον μεγάλο προφήτη και θαυματουργό από τη Ναζαρέτ, ο οποίος μόλις τώρα έκανε το μεγαλύτερο από όλα τα άλλα αμέτρητα θαύματά Του, ανέστησε τον Λάζαρο, ο οποίος τέσσερεις ολόκληρες ημέρες βρισκόταν στον τάφο. Τον περίμεναν να έλθει στην πόλη και προετοιμάζονταν για τη θερμή υποδοχή Του.

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου:»Χαμήλωσε, σταυραητέ!»

 

 

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Ευθύνη 15 (2013), σσ. 82-85.

 

 

Στο θεολογικό τοπίο του τόπου μας βρίσκεις τα πάντα. Παρουσίες κάθε λογής και τροχιές πελώριας ποικιλίας.

 

Από τις πιο χτυπητές περιπτώσεις, είναι η νομή νευραλγικών θέσεων του ακαδημαϊκού ή του ποιμαντικού ιστού από ανθρώπους που σε νορμάλ περιστάσεις κανένας δεν θα τους εμπιστευόταν κάτι παραπάνω από την πώληση αντηλιακού στην παραλία. Οι ολίγιστοι, οι υπομέτριοι, οι αδιάβαστοι, οι ανίκανοι να κινηθούν στην πιάτσα της αληθινής ζωής, οι αναρριχώμενοι δυνάμει συμμοριών και οι μύστες της μικρόνοιας και του μίσους αφθονούν όσο τα σαπρόφυτα σε πτώματα, όσο οι σκορπιοί στα άφεγγα. Μαζί μ’ αυτά, ομοίως χτυπητή κι η μπαγιατίλα, κι αυτή σε γκάμα ικανή: Θεολογίες άπνοες και άγονες, που αναδίδονται από το ανακάτεμα ενός κουρασμένου χυλού, άλλοτε με κουτάλα ενός αυτιστικού λεξιλογίου, άλλοτε με κουτάλα μιας επιστημοφάνειας. Και οι σεφ αυτού του χυλού, επίσης σε ομογενείς ιριδισμούς: από μισαλλόδοξους σταυροφόρους και παραληρηματικούς αιρεσιοκτόνους, μέχρι καλόψυχους πλην εξωγήινους διακόνους του νομικισμού και του ηθικισμού…

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

 

Η αγία εικόνα τής Γέννησης τού Χριστού

Τού π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας μας, που έγινε την Παρασκευή, 11-11-2005.

Αναδημοσίευση από:  http://www.floga.gr/50/04/2005-6/02_2005111104.asp

Συνεχίζουμε με την εικόνα της Γεννήσεως που είχαμε αρχίσει την προηγούμενη φορά και δεν είναι η ίδια ακριβώς εικόνα. Η σημερινή εικόνα έχει παραλλαγές και στοιχεία που δεν έχει η προηγούμενη εικόνα. Απλώς υπενθυμίζω ορισμένα, σκιαγραφικώς, πέρα από τις γενικές αρχές που σας είχα δώσει. Μίλησα για το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στην εικόνα· μέσα σε αυτόν το χώρο που είναι το σκότος και η σκιά του θανάτου, όπως περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας, δηλαδή στον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε ο Χριστός. Θυμίζω τα δύο ζώα που εκφράζουν τους εξ εθνών και εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, όπως περιγράφεται βιβλικά η λέξη αυτή από τον Μιχαία και από τον προφήτη Ησαΐα. Ο Χριστός αγιογραφείται πάντα ανάμεσα σε δυο ζώα που ήταν όλοι οι άνθρωποι· άλογοι [ήταν] ακόμη και οι Ιουδαίοι που ενώ ήξεραν ένα μέρος της αλήθειας, αλόγως φέρθηκαν. Ακόμη και οι εξ εθνών Χριστιανοί και αυτοί αλόγως φέρθηκαν. Άρα εν μέσω δύο ζώων «γνωσθείς» ο Χριστός που είναι εδώ στη μέση….

«Λόγος στά Εισόδια τής Θεοτόκου» υπό Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

*

…………………………….

1. Η είσοδος τής Θεοτόκου στόν Ναό συνδέεται μέ θαυμαστά γεγονότα. Όταν μιλάμε γιά Ναό, εννοούμε τόν Ναό τού Σολομώντος καί όταν κάνουμε λόγο γιά Εισόδια στόν Ναό, εννοούμε τήν είσοδο τής Θεοτόκου στά Άγια τών Αγίων. Είναι γνωστόν ότι στόν κυρίως Ναό τού Σολομώντος εισέρχονταν Ιερείς πού επιτελούσαν τήν λατρεία τού θυμιάματος καί στά Άγια τών Αγίων, θά λέγαμε σήμερα εμείς στό Ιερό Βήμα εισερχόταν ο Αρχιερεύς τού ενιαυτού εκείνου καί μάλιστα μία φορά κατά τήν διάρκεια τού έτους.

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

            «Η ορθόδοξη λειτουργία συνιστά μια κατεξοχήν ευχαριστιακή πράξη αναφοράς του κόσμου και της ζωής από τον άνθρωπο στον Θεό. Είναι μια πρόσληψη του υλικού κόσμου από τον άνθρωπο, τον οποίο δεν  χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση της ατομικής του αυτοτέλειας και επιβίωσης, αλλά τον αναφέρει στον Δημιουργό του. Αυτή η έμπρακτη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό αναδεικνύει την προσωπική χρήση της δημιουργίας, το νόημα και το τέλος της υλικής πραγματικότητας. Η υπαρκτική αστοχία του ανθρώπου στο προπατορικό αμάρτημα σήμανε την κατάχρηση  του κόσμου για την ικανοποίηση της ατομικής του αυτάρκειας. Αυτή ακριβώς η αυτονομημένη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, η αυτοθέωσή του μέσω του κόσμου, εισήγαγε όχι μόνο την καταχρηστική αντιπαράθεση του ανθρώπου προς τη φύση, προς τον συνάνθρωπο και τον Θεό, αλλά τον θάνατο και τη φθορά και στην υπόλοιπη δημιουργία.