Σ’ ένα μυστικό σεντούκι, ανάμεσα σε διάφορα πράγματα του οσίου Σεραφείμ, φυλασσόταν προσεκτικά από τις μοναχές ένα μικρό κεράκι.
Συνέχεια ανάγνωσης Το κερί: Mία προφητεία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ που επαληθεύτηκε
Advertisements
Αρχείο κατηγορίας ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Η Αγνή Καρδιά των Παιδιών και ο Χριστός: Ματρόνα από την Ταϊβάν
Μετά την το τέλος της λειτουργίας την Κυριακή της ορθοδοξίας, και ενώ οι χριστιανοί μας έτρωγαν όλοι μαζί όπως κάνουμε κάθε Κυριακή, στο ίδιο δωμάτιο που χρησιμοποιούμε και για εκκλησία, ένα μικρό κοριτσάκι, η Ματρονα, Αντί να πάει να φάει, είχε κολλήσει στην εικόνα του Χριστού, την χαϊδευε με το χεράκι της, και δεν έλεγε να φύγει.
Συνέχεια ανάγνωσης Η Αγνή Καρδιά των Παιδιών και ο Χριστός: Ματρόνα από την Ταϊβάν
«Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς»
«…Στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε, ἀδέρφια μου, «στῶμεν καλῶς»!
Συνέχεια ανάγνωσης «Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς»
«Ο χρόνος και ο κόσμος της φθοράς » Φώτης Κόντογλου
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Η πιο φοβερή και η πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός.
Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε.
Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια.
Συνέχεια ανάγνωσης «Ο χρόνος και ο κόσμος της φθοράς » Φώτης Κόντογλου
«Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ»!
Διηγήθηκε ὁ Γέροντας στόν ἱεροµόναχο Γ.:
«Ἔνιωθα κάποια δυσκολία νά προσευχηθῶ στόν Χριστό. Τήν Παναγία τήν ἔχω σάν µάννα. Τήν ἁγία Εὐφηµία τό ἴδιο. Τήν φωνάζω: «ἁγία Εὐφηµούλα µου». Στόν Χριστό ἔνιωθα δύσκολα. Τήν εἰκόνα Του µέ φόβο τήν φιλοῦσα. Καί ὅταν τήν ὥρα πού ἔλεγα τήν εὐχή ἔφευγε καµµιά φορά ὁ νοῦς µου ἀπό τόν Χριστό, δέν στενοχωριόµουνα. «Ποιός εἶµαι ἐγώ, γιά νἄχω συνέχεια τόν νοῦ µου στόν Χριστό», σκεπτόµουν. Καί συνέβη αὐτό πού θά σοῦ πῶ:
