Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ονομασία του βορεινού μας γείτονα που ελπίζω να τις βρείτε χρήσιμες εν όψει των τελικών σας αποφάσεων.
Φιλελληνικές “Μεγάλες Προσδοκίες” των ξένων κερδοσκόπων, 1824-1825 (μια άλλη οπτική για τα δάνεια της ανεξαρτησίας)
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Μωριάς 1825. Ο αιμοσταγής Αιγύπτιος Ιμπραήμ πασάς με τους «παλιαραπάδες» του, όπως αποκαλούσαν οι δυστυχείς Έλληνες το ασκέρι του, δηώνει και ρημάζει τον τόπο.
του Σαράντου Καργάκου Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»: «Αραπιάς άτι, Γάλλου νούς, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Αγγλου* πόλεμος μέγας πολεμά, βαρεῖ τό καλυβάκι…» (*τόπ΄ = μπάλα κανονιού).
Λαός που δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται είναι καταδικασμένος να χαθεί. Για ένα λαό με τόσο μεγάλη ιστορία, η καταδίκη του θα είναι πιο οδυνηρή και θα γίνει αντικείμενο ιστορικής μελέτης για το πώς ένας λαός με τέτοια παράδοση αυτοκτόνησε. Αξίζουμε άραγε μια τέτοια… «λαμπρή» τύχη ;;; Κατάλαβες τώρα … γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να την πουλήσουν πιο εύκολα. Γι” αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από -εθν και -ελλ ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί τού «εκσυγχρονισμού» που μας μπουζούριασαν.
. Απαγορεύεται να έχει άποψη ο ελληνικός λαός την στιγμή που ξεπουλάνε τον δικό του πλούτο, τον δημόσιο πλούτο, τον πλούτο που ανήκει στους Έλληνες όλους… Οι πολίτες δηλαδή απαγορεύεται να εχουν άποψη και επιτρέπεται οι 151 βουλευτές να ξεπουλάνε οτι γουστάρουν και πρόσφατα στις ευρωεκλογές αυτοι οι μνημονιακοί αποδείχθηκαν μειοψηφία που αντιπροσωπεύει μονάχα 1 εκατομμύριο Έλληνες…Για τις δημόσιες επιχειρήσεις οι πρόγονοι μας χύσαν ιδρώτα για να τις χτίσουν. Για την ελληνική γη και θάλασσα χύσαν αίμα…
Τώρα σας συμβουλεύω να κάμετε από κομβολόγι μικροί και μεγάλοι και να το κρατήτε με το αριστερό χέρι, και με το δεξιό να κάμνετε τον σταυρόν σας και να λέγετε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν με τον αμαρτωλόν και ανάξιον δούλον σου.
του Σαράντου Καργάκου
