Η Ελλάδα δεν θα έχανε τον Μικρασιατικό πόλεμο αν η Ρωσία (Σοβιετική Ένωση) δεν βοηθούσε την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά

ΙΜε την τεράστια, χρηματική και στρατιωτική βοήθεια των 11.000.000 χρυσών ρουβλίων και τα χιλιάδες στρατιωτικά όπλα της Σοβιετικής Ένωσης μπόρεσαν οι Τούρκοι να σταματήσουν την προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην Μικρασιατική εκστρατεία.

Η Συμφωνία των Πρεσπών και οι προδότες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου 

Η διαδρομή της προδοσίας η οποία είχε ως αφετηρία την 17η Ιουνίου 2018 και τους Ψαράδες Πρεσπών φτάνει στο τέλος της το αργότερο τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής στη Βουλή των Ελλήνων.

«ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΝ ΕΜΠΡΟΣ, ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ»

 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

 

«Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίζουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», είναι η απαντοχή μας αυτό. Πίσω για να βρούμε την περπατησιά μας. Και ας κοάζει ο ανεπρόκοπος συρφετός των εθνομηδενιστών. 

«Ο Πατριωτισμός επί χιλιετίες υπήρξε το υπαρξιακό συστατικό μας»

Από τον Σαράντο Ι .Καργάκο

Ας μή δίνουμε πίστη στά λόγια τῶν πολιτικῶν. Μποροῦν νά λένε ὅ,τι θέλουν. Ἀκόμη καί …ἀλήθεια! Κάποτε στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης ἀντικρούοντας τά ὅσα ἔλεγε ἕνας ἀνεπάγγελτος πολιτικός εἶχα πεῖ: «Τό κακό μέ τούς πολιτικούς δέν εἶναι ὅτι λένε ψέματα. Τό κακό εἶναι ὅτι τά …πιστεύουν. Καί τό πιό κακό εἶναι ὅτι τά πιστεύει καί ὁ πολύς λαός. Σήμερα ἡ Ἑλλάς κινεῖται ἐπί ξηροῦ ἀκμῆς. Στήν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Τί προσφέρεται γιά σωτηρία; Λόγια σάν λευκοπλάστης. Δέν ἀναφέρομαι στό λεκτικό Νιαγάρα τῆς κυβερνήσεως ἀλλά καί στίς προτάσεις-λύσεις τῶν ἄλλων κομμάτων. Γενικότητες μέ κύριο ἄξονα ἀναφορᾶς τήν οἰκονομία. Ἀλλά ἀρκεῖ αὐτό; Ἡ Τουρκία μέ «κολαοῦζο» τήν Ἀλβανία οὐσιαστικά μᾶς ἀπειλεῖ μέ πόλεμο.

«Η Πόλις εάλω»!

Γράφει ο Μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος

Στην ψυχή του Ελληνισμού μια πληγή μένει πάντα ανοιχτή, ένας καημός παραμένει αγιάτρευτος, μια μνήμη δεν υποκύπτει στη λήθη, μια ημερομηνία κινεί τις εσώτατες χορδές της σε ένα τραγούδι ύμνου και θρήνου, νοσταλγίας και ελπίδας…

Την είπανε «Πόλη» γιατί είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο

«ΣΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ Τ’ΑΓΙΟΝΕΡΙΑ» ΠΟΙΗΜΑ ΓΕΡ. ΠΡΕΒΕΖΙΑΝΟΥ ΧΑΡ. ΤΑΛΙΑΔΩΡΟΣ/ΧΟΡΩΔΙΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Στου Βοσπόρου τ’ αγιονέρια,
κάτω απ’ την Αγιά Σοφιά
μια γερόντισσα στενάζει
μπρος στην Παναγιά
Σώπα μάνα μ’
πες μας για τη συμφορά

Στου Βοσπόρου τ’ αγιονέρια,
κάτω απ’ την Αγιά Σοφιά
ήρθε ένα Σμυρνιό καράβι
μαύρα τα πανιά
Σώπα μάνα μ’
πες μας για τη συμφορά

Κάψανε τη Σμύρνη,
πήραν τ’ Αϊβαλί
κλαίει όλη η Μικρά Ασία
την καταστροφή
Σώπα μάνα μ’ κάνε λίγη υπομονή,
Σώπα τζάνε μ’ κάνε λίγη υπομονή

Αχ Ανατολή, γη της Ιωνίας, γη Ελληνική
θα `ρθουν πάλι στους αιώνες
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες
Σώπα μάνα μ’ κάνε πάλι υπομονή

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό και τους Αρχηγούς των Κομμάτων

«Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων

με δειλία και ωσάν να είμεθα

 εμείς οι ένοχοι

και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας»

Μανόλης Ανδρόνικος

          Κύριε Πρωθυπουργέ,

          Κύριοι Αρχηγοί των Κομμάτων,

          Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ονομασία του βορεινού μας γείτονα που ελπίζω να τις βρείτε χρήσιμες εν όψει των τελικών σας αποφάσεων.

 

19-21 ΙΟΥΝΙΟY 1913 ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΧΟΝΤΑΝ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ

 

ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ: ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

       

   

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

  «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφθεί, όλα εκτός από την τρέλα των Ελλήνων».

                        Ν. Ιβανώφ, Βούλγαρος στρατηγός, στη μάχη του Κιλκίς.

Έχω ενώπιόν μου τρεις, ας το ονομάσουμε έτσι, γενεές βιβλίων ιστορίας της Στ΄Δημοτικού. Το πρώτο, το οποίο μόρφωνε τους μαθητές μας ως το σχολικό έτος 2005-2006, με τίτλο «Στα νεότερα χρόνια» και είχε πρωτοεκδοθεί το 1983, αν θυμάμαι καλά. 

Το δεύτερο είναι το «κοπρώνυμον», το βιβλίο της κ. Ρεπούση, μνημείο γραικυλισμού, το οποίο-ευτυχώς- μόλις για έναν χρόνο μόλυνε με τις αναθυμιάσεις του τις σχολικές αίθουσες. Το τρίτο, με τίτλο «Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου», είναι αυτό που διδάσκουμε.

«Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ» «Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ»

Νικηταράς : H πατρίς αγνωμονούσα …

Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, το 1839, συνέλαβε το στρατηγό Νικηταρά, και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας». Οι άθλιες συνθήκες κράτησης προκάλεσαν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του. Η υπερβολική υγρασία στο κελί, η απαγόρευση κάθε επικοινωνίας, οι καθημερινοί ξυλοδαρμοί από τους δεσμοφύλακες και η πεισματώδης άρνηση του Βαυαρού γιατρού να δώσει άδεια μεταφοράς του σε νοσοκομείο, «κατάφεραν» να τον κλονίσουν όσο καμιά μάχη εναντίον των Τούρκων….

 

Ο Μακρυγιάννης και ο Φίλης

• 

  Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

  Το ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είναι γνωστό. Μόνο που, ως Έλληνες, δεν το πολυπιστεύουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια και χειρότερα λάθη. Η επιχείρηση της πολιτικής εξουσίας να αφανίσει την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, αποδεικνύει της ιστορικής εμπειρίας το αληθές. 

«Τσάμπασιν» Στέλιος Καζαντζίδης

Μαυροθάλασσα – Την Πατρίδα μ΄ έχασα

Γενοκτονία & Ξεριζωμός – Ζωντανές Μαρτυρίες Μνήμης

Αντίο, βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρέσατέ μου.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
 
Γενάρης του 1952, πέρα από τον Άγιο Νικόλαο και πάνω στους πρόποδες του Πάικου βρέθηκε μισοφαγωμένη από άγρια θηρία του βουνού η ενενηντάχρονη γριούλα Παλάσα Παχατουρίδου.
Κανένας συγχωριανός της δεν παραξενεύτηκε. Γνώριζαν καλά το δράμα της μεγαλοκυράς από την Χαμενία του Καρς πάνω στον Καύκασο. Η δύστυχη έχασε δέκα γιους λεβέντες και τον άνδρα της στην Μικρασιατική Καταστροφή. Τελευταία είχε χάσει και το μυαλό της. Αναζητούσε κάθε μέρα να βρει το δρόμο για την μεγάλη επιστροφή στην “πατρίδα”. Εκείνο το βράδυ έψαχνε το δρόμο για την γη που ήταν σπαρμένη με τα κόκαλα των παιδιών της…
8 Απριλίου 1921, ο βουλευτής Κ. Φίλανδρος μιλώντας στην ελληνική Βουλή για την Γενοκτονία αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: “Αι γραίαι και οι γέροντες διεσκορπίζοντο τότε εις τας ερήμους, όπου γυμνοί, άστεγοι και νήστεις σωρηδόν απέθνησκον. Αλλά και οσάκις την μακράν πεζοπορίαν διεδέχετο η διά του σιδηροδρόμου μεταβίβασις των ειλώτων, εξετυλίσσοντο σκηναί φρικτοτέρας τραγωδίας. Εσταμάτα το τραίνον μέσα εις την έρημον, διά να ριφθώσιν απροστάτευτα τα δυστυχή εκείνα πλάσματα εις την διάκρισιν των αγρίων θηρίων και των ανθρωπόμορφων θηρίων. Δυστυχής μητέρα, εστoιβαγμένη μετ’ άλλων γυναικών εντός σκευοφόρου βαγονίου, βλέπουσα κινδυνεύον το τέκνο της από ασφυξίαν, ετόλμησε να ζητήσει βοήθεια. Παρευθύς Τούρκος χωροφύλαξ αρπάσας από την αγκάλην της μητρός το τέκνον της το εξεσφενδόνισεν εκ του παραθύρου εις το κενόν, ενώ το τραίνο εξηκολούθει τρέχον εις την απέραντην έρημον! Άλλαι μητέρες ευρέθησαν παγωμέναι εις τα χιονισμένα όρη με τα δυστυχή μικρά των κρεμασμένα από ξηρούς μαστούς!…”.
Ο θάνατος της άμοιρης γριούλας, στο χιονισμένο Πάικο και οι θάνατοι εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Ελληνίδων του Πόντου έχουν ένα κοινό στοιχείο. Ήταν απόρροια του “λευκού θανάτου”. Τραγική μοίρα επεφύλαξε στην χαρακομένη κυρά-Παλάσα θάνατο σαν αυτόν που γνώρισαν τα παιδιά της. Ο θάνατος φέρνει μια και μόνη ονομασία. Οι Τούρκοι όμως του έβαλαν επίθετο, τον έφεραν στα μέτρα τους, επινόησαν ένα νέο είδος θανάτου. “λευκός θάνατος”. Τι είναι ο “λευκός θάνατος;”. “Είναι η γενοκτονία αλά τούρκα, είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη” γράφει στο βιβλίο του “Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο” ο καθηγητής Π. Ενεπεκίδης. “Οι καλούμενες εκτοπίσεις, εξορίες των κατοίκων ολόκληρων χωριών, οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικοπαίδων και των γερόντων -οι άνδρες βρίσκονται ήδη στα τάγματα εργασίας ή στο στρατό- δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Άουσβιτς με τους διαβολικά οργανωμένους μηχανισμούς της φυσικής εξόντωσης του ανθρώπου- όχι!