«Α΄ΚΑΙ Γ΄ΩΔΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ» ΓΡ. ΚΑΙ Π. ΠΑΠΑΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ᾨδὴ α´. Ἦχος δ´. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.

Γεώργιον Ὅσιον τὸν ἀσκητὴν τὸν θειότατον, ἀσκήσει τὸν λάμψαντα ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς, καὶ δομήσαντα, ἐν Ταξιάρχαις Δράμας, Μονὴν ἀνυμνήσωμεν, τῆς Ἀναλήψεως.

Ἐκβλάστημα τίμιον τοῦ Πόντου ἀνευφημήσωμεν, πολύφορον ἄσταχυν φέρον πολλῶν ἀρετῶν, ὁσιώτατον, Γεώργιον τοὐπίκλην, Καρσλίδην ὡς πίστεως, ἄνθος ἡδύπνευστον.

Ὡς λύχνον νεόφωτον Θεοῦ σοφίας καὶ νήψεως, Γεώργιον μέλψωμεν τὸν ταχινὸν Δραμινῶν, ἀντιλήπτορα, καὶ φύλακα καὶ ῥύστην, ἐκ πάσης στενώσεως, καὶ περιστάσεως.

Θεοτοκίον.

Ῥεόντων ὑπέρτερον τὸν σὸν ἱκέτην ἀνάδειξον, ἁγνὴ ἀειπάρθενε καὶ ζηλωτὴν ἀληθῆ, ἀφθαρτότητος, Κυρία Θεοτόκε, ἡ καθοδηγοῦσά με, βίον πρὸς κρείττονα.

ᾨδὴ γ´. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.

Γεώργιε πάνσεπτε δομῆτορ Μονῆς Ἀναλήψεως ἐχθρόν, πυκτεύων προσευχόμενος σκληραγωγὼν τὴν σάρκα σου, καὶ ἀσιτῶν προσείλκυσας πλουσίως χάριν τοῦ Πνεύματος.

Ἰσχύσας τὸν πλάνον θριαμβεῦσαι Γεώργιε νήψει καὶ εὐχῇ, ἐκ χρόνων σου νεότητος Κυρίῳ εὐηρέστησας, τῷ σὲ θαυμάτων δείξαντι παντοίων βρῦσιν πολύῤῥυτον.

Ὁ Πόντος καυχᾶται σοῖς σπαργάνοις καὶ Δράμα σῇ θείᾳ ἀρωγῇ, θεοειδὲς Γεώργιε ὁσίων νέον κόσμημα, καὶ ἀσκητῶν ἀγλάισμα περιφανὲς καὶ περίλαμπρον.

Θεοτοκίον.

Ναὲ ἀχειρότευκτε Ὑψίστου τοῦ Λόγου Παρθένε ἀγαθή, ναοὺς ἡμᾶς ἀνάδειξον ἀγάπης καὶ συνέσεως, τοὺς σπεύδοντας ἀείποτε τῇ ἀῤῥαγεῖ προστασίᾳ σου.