«Μ’ αγαπάς στο χάλι που ’χω»; της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Κύριε, πριν 2000 χρόνια ρώτησες τους μαθητές σου:
Τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Ο λόγος Σου διαχρονικός κι έρχεται σήμερα να κουδουνίσει στ’ αυτιά μου.
Ζητάς κι από μένα μια απάντηση: τι λένε για μένα οι άνθρωποι;
Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις που κρύβω από τους άλλους και ξέρεις –ενώπιος ενωπίω είμαστε- πως δεν θέλω να Σου πω ψέματα.
Άλλωστε Εσύ γνωρίζεις τα εσώψυχά μου.
Πώς γίνεται το λοιπόν να σε ξεγελάσω;
Μόνο που ότι πούμε, παρακαλώ Σε, ας μείνει μεταξύ μας.
Συγχώρα με μονάχα γιατί θα Σε πικράνω…
Κι αρχίζω.