Δόξα… Ἦχος πλ. β’
Πατρίδα, γένος, ὕπαρξιν, καταλιποῦσα Βαρβάρα, καὶ τὸν ἀσεβῆ πατέρα μισήσασα, Θεὸν ἠγάπησας, ᾧ ἐνυμφεύθης, καὶ γέγονας μεγαλέμπορος κληθεῖσα· Αὐτὸν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Αρχείο ημέρας 3 Δεκεμβρίου, 2013
ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΑΙΝΩΝ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΗΧΟΣ ΠΛ. Β΄
Δόξα… Ἦχος πλ. β’
Ἰωάννου Μοναχοῦ
Ἀθλητικὴν ὁδεύσασα ὁδόν, προγονικὴν ἐξέφυγες βουλήν, Βαρβάρα πανσεβάσμιε, καὶ ὡς μὲν Παρθένος φρονίμη, λαμπαδηφόρος εἰσῆλθες, εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου σου, ὡς δὲ Μάρτυς ἀνδρεία, χάριν ἔλαβες ἰατρεύειν, τῆς σαρκὸς σαθρὰν λύμην. Ἀλλὰ καὶ ἡμᾶς τοὺς ἀνυμνοῦντάς σε, ψυχικῶν ἀλγηδόνων ἐκλύτρωσαι, ταῖς πρὸς Θεὸν ἱκεσίαις σου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ΄ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΗΧΟΣ Δ΄ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Εορτάζοντες την 4ην του μηνός Δεκεμβρίου
-
Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ η Μεγαλομάρτυς
-
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Δαμασκηνός
-
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ επίσκοπος Πολυβότου, ο Θαυματουργός
-
Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ
-
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ & ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΗ η Παρθένος
-
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΠΡΟΦΗΤΩΝ
-
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ο Νέος Ιερομάρτυρας
-
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
-
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΥΣΠΟΣ
-
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΑΣΟΣ (Πορτογάλος)
Αναλυτικά
Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ η Μεγαλομάρτυς
Αποτελεί κόσμημα των μαρτύρων του 3ου αιώνα μ.χ.
Ο πατέρας της ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκορος.
Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και σωφροσύνη της.
Στη χριστιανική πίστη κατήχησε και είλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα.
Τη ζωή της μέσα στο ειδωλολατρικό περιβάλλον η Βαρβάρα περνούσε «εν πάση εύσεβεία και σεμνότητι». Α’ πρός Τιμόθεον, Β’ 2..
Δηλαδή με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα.
Όμως το γεγονός αυτό, δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό.
Ο Διόσκορος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της.
Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε και τη συνέλαβε. Αλλά ο άσπλαχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε την κόρη του στον ηγεμόνα Μαρκιανό.
Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός θεράπευσε τις πληγές της Βαρβάρας και ενίσχυσε το θάρρος της.
Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημόσια γυμνή.
Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της, άλλα ωραιότερα εμφανίζονταν στο σώμα της.
Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλισθεί.
Χωρίς καθυστέρηση, ο ίδιος ο κακούργος πατέρας της, ανέλαβε και την αποκεφάλισε.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς Τριάδος τὴν δόξαν ἀνακηρύττουσα, ἐν τῷ λουτρῷ τρεῖς θυρίδας ὑπεσημήνω σοφῶς, κοινωνίαν πατρικὴν λιποῦσα πάνσεμνε, ὅθεν ἠγώνισαι λαμπρῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύειν, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Βαρβάραν τὴν Ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Δαμασκηνός
Διαπρεπέστατος θεολόγος και ποιητής του 8ου αιώνα και μέγας πατήρ της Εκκλησίας.
Γεννήθηκε στη Δαμασκό στα τέλη του 7ου αιώνα και έτυχε επιμελημένης αγωγής από τον πατέρα του Σέργιο, που ήταν υπουργός οικονομικών του άραβα χαλίφη Αβδούλ Μελίκ του Α’.
Δάσκαλός του ήταν κάποιος πολυμαθής και ευσεβέστατος μοναχός, που ονομαζόταν Κοσμάς και ήταν από τη Σικελία.
Ο Σικελός μοναχός πράγματι, εκπαίδευσε τον Ιωάννη και τον θετό του αδελφό Κοσμά τον Μελωδό, άριστα σ’ όλους τους κλάδους της γνώσης.
Όταν πέθανε ο Σέργιος, ο γιός του Ιωάννης διορίστηκε, χωρίς να το θέλει, πρωτοσύμβουλος του χαλίφη Βελιδά (705-715). Αργότερα, όταν ο χαλίφης Ομάρ ο Β’ εξήγειρε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Ιωάννης μαζί με τον θετό του αδελφό Κοσμά (τον έπειτα επίσκοπο Μαϊουμά), έφυγαν από τη Δαμασκό και πήγαν στην Ιερουσαλήμ.
Εκεί ο Ιωάννης έγινε μοναχός στην περίφημη Μονή του αγίου Σάββα, όπου έμεινε σ’ όλη του τη ζωή, μελετώντας και συγγράφοντας. Στο διωγμό κατά των αγίων εικόνων, επί Λέοντος του Ισαύρου (726), πήρε ενεργό μέρος. Και εξαπέλυσε κατά του ασεβούς αυτοκράτορα, τους τρεις γνωστούς λόγους υπέρ των αγίων εικόνων, πράγμα που θορύβησε τον Λέοντα.
Ο Ιωάννης κατανάλωσε όλη του τη ζωή για τη δόξα της Εκκλησίας και άφησε σε μας θησαυρούς ανυπολόγιστης αξίας.
Έζησε με οσιότητα πάνω από εκατό χρόνια και κοιμήθηκε ειρηνικά το 749.
Τάφηκε στη Μονή του αγίου Σάββα.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον ὄργανον, τῆς Ἐκκλησίας, λύρα εὔσωμος, τῆς εὐσεβείας, ἀνεδείχθης Ἰωάννη πανεύφημε ὅθεν πυρσεύεις τοῦ κόσμου τὰ πέρατα, ταὶς τῶν σοφῶν σου δογμάτων ἑλλάμψεσι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν καλλικέλαδον, καὶ λιγυραῖς μολπαῖς, κατακηλοῦσάν τε, καὶ ἀγλαΐζουσαν, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, εὔλαλον ἀηδόνα, δεῦτε εὐφημήσωμεν, Ἰωάννην τὸν πάνσοφον, τὸν Δαμασκηνὸν πιστοί, ὑμνογράφων τὸν πρύτανιν· τὸν ἔμπλεων, ἁπάσης γενόμενον, θείας καὶ κοσμικῆς σοφίας.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ επίσκοπος Πολυβότου, ο Θαυματουργός
Έζησε στα τέλη του 7ου και στις αρχές του 8ου αιώνα μετά Χριστόν.
Από παιδί έμεινε καθαρός και ακηλίδωτος σ’ όλη του τη ζωή.
Επίσης υπήρξε εγκρατής, φιλέσπλαγχνος, φιλελεήμων και γνώστης των αγίων Γραφών.
Έτσι στην αρχή έγινε αναγνώστης, κατόπιν υποδιάκονος, διάκονος και μετά πρεσβύτερος.
Στο αξίωμα αυτό, διακρίθηκε για το συστηματικό κήρυγμα του θείου λόγου και για την πρακτικότητα των ομιλιών του. Αργότερα με κοινή γνώμη λαού και κλήρου, αναδείχτηκε επίσκοπος Πολυβότου (αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας στη Φρυγία Σαλουτάρια, κοντά στις Συννάδες. Ερείπια της σώζονται στο σημερινό Μπουλβαντίν, κοντά στο Αφιόν Καρά Χισάρ).
Από τη θέση αυτή ο Ιωάννης υπήρξε άγρυπνος και φιλόστοργος ποιμένας.
Την εποχή που ο βασιλιάς Λέων ο Ίσαυρος κίνησε πόλεμο κατά των αγίων εικόνων, ο επίσκοπος Ιωάννης διακρίθηκε για τα ορθόδοξα φρονήματά του και το θάρρος του, παρά τις κακοποιήσεις που δέχτηκε από τα βασιλικά όργανα.
Όταν κάποτε στο Αμόριο της Φρυγίας οι Αγαρηνοί άρπαξαν αρκετούς αιχμαλώτους από το ποίμνιό του, ο Ιωάννης δεν δίστασε να πάει στο στρατόπεδό τους και να ζητήσει τους αιχμαλώτους.
Αυτοί δεν δέχτηκαν, αλλά βαρείες ασθένειες άρχισαν να πέφτουν στο στρατόπεδο και τότε με την προσευχή του ο Ιωάννης κατάφερε να σταματήσει το κακό και έτσι οι Αγαρηνοί προς ανταπόδοση, ελευθέρωσαν το ποίμνιο του επισκόπου Ιωάννη.
Το τέλος του άξιου αυτού Ιεράρχη, υπήρξε ήσυχο και ειρηνικό.
Το δε τίμιο λείψανό του, έγινε αιτία πολλών θαυμάτων.
Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ & ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΗ η Παρθένος
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Σε ορισμένα Συναξάρια η Χριστουδούλη, αναφέρεται μαζί με την αγία Μυρώπη.
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΠΡΟΦΗΤΩΝ
Η μνήμη αυτή είναι σύμφωνα με το Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ο Νέος Ιερομάρτυρας
Γεννήθηκε στο χωριό Μπεζούλια της επαρχίας Αγράφων και ανατράφηκε κατά Χριστόν από τους θεοσεβείς γονείς του, Σωφρόνιο και Μαρία.
Αγάπησε τη μοναχική ζωή και πήγε στη Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου, την επονομαζόμενη Κορώνα ή Κρύα Βρύση και επιδόθηκε στην άσκηση της αρετής.
Διακρίθηκε για την άσκησή του και έγινε ηγούμενος της Μονής. Αργότερα χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Φαναριού και Νεοχωρίου. Κατηγορήθηκε ότι πήρε μέρος στην επανάσταση του Διονυσίου Φιλοσόφου, συνελήφθη από τους Τούρκους, που μάταια προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν.
Εξαγριωμένοι οι Τούρκοι μπροστά στη σταθερότητα της πίστης του ιερομάρτυρα, υπέβαλαν σ’ αυτόν φρικτά βασανιστήρια, τα οποία μεγάλωναν, εφ’ όσον ο Σεραφείμ διαρκώς αρνιόταν να προδώσει την ελληνοχριστιανική πίστη του.
Αφού του έκοψαν τη μύτη και επανειλημμένα τον παρουσίασαν στον κριτή, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει, τον εκτέλεσαν στις 4 Δεκεμβρίου 1601 με σουβλισμό και κατ’ άλλους με απαγχονισμό.
Η τιμία κεφαλή του, εναποτέθηκε στη Μονή της Κρύας Βρύσης, όπου είχε μονάσει ο Άγιος.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ΄. Τὴν ἐν σαρκὶ ζωήν.
Τοῦ Ἀρχιποίμενος λαμπρὸν ἀπαύγασμα καί τοῦ ποιμνίου σου στῦλος καὶ καύχημα, θύτης καὶ θῦμα τοῦ Χριστοῦ ἐξέλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ. ᾿Εν τοῖς μαρτυρίοις σου ᾿Εκκλησίαν ἐκόσμησας, Γένος χειμαζόμενον δαψιλῶς εὐηργέτησας· ὅθεν, Σεραφεὶμ ἱερώτατε, ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ’.
Οσίως τον βίον σου διεκπεράσας σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι ιεροσύνης φαιδρώς, Σεραφείμ αξιάγαστε` όθεν δικαιοσύνης τον χιτώνα φορέσας, νυν εν αγαλλιάσει, τω Χριστώ συναγάλλη, πρεσβεύων υπέρ πάντων ημών των ευφημούντων σε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Ἀγράφων τὸν γόνον, Φαναριοῦ τὸν πρόεδρον, καὶ Μονῆς Κορώνῃς τὸ κλέος Σεραφεὶμ εὐφημήσωμεν ἀθλήσας γὰρ λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, θαυμάτων ἐπομβρίζει δωρεᾶς καὶ λυτρούται νοσημάτων φθοροποιῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ
Κύπριος όσιος εκ των 300 Αλαμανών.
(Βλέπε Α.Χ.Ε.Χ., η μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 6η Οκτωβρίου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΡΥΣΠΟΣ
Απόστολος και λέγεται ότι υπήρξε ο Ιδρυτής της Εκκλησίας της νήσου Αιγίνης.
Ήταν αρχισυνάγωγος Κορίνθου.
Η μνήμη του αναφέρεται από ορισμένα Αγιολόγια και την 8η Δεκεμβρίου μαζί με άλλους αποστόλους από τους 70, όπως Σωσθένη κ.λ.π.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΑΣΟΣ (Πορτογάλος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο «Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη», του Γ.Ε. Πιπεράκη, Εκδ. «Έπτάλοφος», Αθήναι 1997.
Εορτάζοντες την 3ην του μηνός Δεκεμβρίου
|
Αναλυτικά
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΟΦΟΝΙΑΣ Είναι ο ένατος από τους μικρούς λεγόμενους προφήτες και καταγόταν από τη φυλή του Συμεών ή κατ’ άλλους του Λευΐ. Το όνομά του σημαίνει «ο Γιάχβε κρύπτει», δηλαδή περιφρουρεί, προστατεύει. Το προφητικό του βιβλίο διαιρείται σε τρία μικρά κεφάλαια. Στο πρώτο απειλεί τους Ιουδαίους, που παρεξέκλιναν από τον Κύριο στην ειδωλολατρία. Στο δεύτερο προλέγει την καταστροφή της Γάζας, της Ασκαλώνος, της Αζώτου, της Δαμασκού, της Αιθιοπίας, της Ασσυρίας και άλλων ακόμα χωρών. Στο τρίτο ελέγχει την Ιερουσαλήμ για τη διαφθορά της, αλλά και την ονομάζει επιφανή, σαν κοιτίδα λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Τέλος, χαιρετίζει με αγαλλίαση τη μέλλουσα εμφάνιση του Κυρίου στη Σιών. Αλλά ο Θεός μίλησε με το Στόμα του προφήτη και να τι είπε για τους άνομους ανθρώπους: Εξάρω τους ανόμους από προσώπου της γης, λέγει Κύριος… Και τους εκκλίνοντας από του Κυρίου και τους μη ζητούντας τον Κύριον και τους μη αντεχομένους του Κυρίου». Σοφονίας, Α’ 3, 6.. Θα ξεριζώσω λέει ο Κύριος τους ανόμους από το πρόσωπο της γης. Και θα τιμωρήσω αυτούς που παρεκκλίνουν από τις εντολές του Κυρίου, αυτούς που δεν ζητούν με την προσευχή τους τον Κύριο και δεν κρατούν Αυτόν σαν στήριγμα τους. Ό πρ. Σοφονίας πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Γι’ αυτό κινήθηκαν με θανάσιμο μίσος εναντίον του οι Ιερείς της ειδωλολατρίας, μαζί με τους άρχοντές τους. Και κάποια μέρα, υποκίνησαν πλήθος ειδωλολατρών, μεταξύ δε αυτών μέθυσους και εγκληματίες, και επετέθηκαν κατά του αρχιεπισκόπου Θεοδώρου, τη στιγμή που επέστρεφε από συνοικία, που είχε πάει με δύο Ιερείς για να παρηγορήσει ψυχές και να μοιράσει ελεημοσύνη. Αφού λοιπόν τον έπιασαν, τον έδειραν, τον έφτυσαν, του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι και τον τριγυρνούσαν στους δρόμους και τις πλατείες. Όταν το πληροφορήθηκαν οι αρχές, έστειλαν στρατιωτικό απόσπασμα και τον οδήγησαν στον κριτή. Αυθημερόν, μετά την τυπική διαδικασία, επειδή ο Θεόδωρος έμενε αμετακίνητος στην ομολογία του Χριστού, καταδικάστηκε σε θάνατο. Και βεβαίωσε την πίστη και την αγάπη του, αφού υπέστη καρτερικά και γενναία, όχι μόνο τα προηγούμενα μαρτύρια, αλλά και το μαρτύριο του αποκεφαλισμού. Το δε τίμιο λείψανο του, τάφηκε στη δική του πόλη την Αλεξάνδρεια.
Έτσι οσιακά αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά, το δε λείψανο του γιατρεύει θαυματουργικά πολλές ασθένειες.
Έτσι προήχθηκε στο αξίωμα του Έπαρχου από τον βασιλιά Θεοδόσιο. Βλέποντας όμως τις αδικίες των ισχυρών, αηδίασε και αφού παραιτήθηκε του αξιώματος του, ιδιώτευε. Μετά δύο χρόνια από τον γάμο του, πέθανε η σύζυγός του και αυτός πήγε στην Έδεσσα, αφού μοίρασε τη μεγάλη του περιουσία στους φτωχούς και ευαγή ιδρύματα. Εκεί και ενώ ήταν στο 42ο έτος της ηλικίας του, ανέβηκε πάνω σ’ ένα στύλο και με τις πιο αντίξοες συνθήκες έκανε σκληρή άσκηση. Έτσι, με άσκηση και προσευχή, αφού έζησε για άλλα 40 χρόνια πάνω στο στύλο, απεβίωσε ειρηνικά.
Μετά τον θάνατο των γονέων του, οικοδόμησε ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου και μόναζε εκεί, μαζί με 10 μοναχούς. Λόγω της μεγάλης του αρετής, 28 χρονών, χειροτονήθηκε επίσκοπος Κολωνίας. Για εννιά χρόνια αφού διευθέτησε τα εκεί εκκλησιαστικά πράγματα, πήγε στα Ιεροσόλυμα και κατέλαβε τη Μονή του Άγιου Σάββα. Εκεί απέκρυψε το αληθινό του αξίωμα και ορίστηκε από τον Άγιο Σάββα σαν υπηρέτης στον ξενώνα και στο μαγειρείο, υπακούοντας με κάθε ταπεινοφροσύνη. Βλέποντας ο Άγιος Σάββας τη μεγάλη του αρετή, σύστησε στον επίσκοπο Ιεροσολύμων Ηλία, να χειροτονήσει τον Ιωάννη Διάκονο και Πρεσβύτερο. Τότε ο Ιωάννης, χωρίς να μπορεί να κάνει αλλιώς, φανέρωσε το αξίωμα του και έμεινε στη Λαύρα 12 χρόνια και στη Ρουθά έξι χρόνια. Κατόπιν πέρασε ασκητικά τα χρόνια του σε διάφορες έρημους για 48 ολόκληρα χρόνια και απεβίωσε ειρηνικά 104 χρονών.
Βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1657 και διαδέχτηκε αντικανονικά στον Πατριαρχικό θρόνο τον απαγχονισθέντα, από τους Τούρκους, Πατριάρχη Παρθένιο τον Γ’. Επειδή όμως ήταν αγράμματος, μετά 12 ημέρες, έφυγε από τον Οικουμενικό Θρόνο και ήλθε στην Προύσα, όπου έγινε προεδρικός Μητροπολίτης Προύσας και παρέμεινε για 10 χρόνια. Εκεί κατηγορήθηκε ότι έφερε στη Χριστιανική πίστη κάποιο Μουσουλμάνο και οδηγήθηκε στο Σουλτάνο και Βεζύρη. Αυτοί αξίωσαν από τον Μάρτυρα ν’ αρνηθεί την πίστη του και να δεχτεί τον Ισλαμισμό. Με γενναιότητα ο Γαβριήλ απέρριψε την πρόταση αυτή, με αποτέλεσμα να βασανιστεί σκληρά. Τελικά τον απαγχόνισαν στην Προύσα στις 3 Δεκεμβρίου 1659.
Σε κάποια θρησκευτική συζήτηση με έναν Γάλλο, υπεραμύνθηκε τη Χριστιανική πίστη και δέχτηκε να μονομαχήσει χωρίς όπλο με τον Γάλλο, που ήταν οπλισμένος. Ο Γάλλος μπροστά στην πίστη του Αγγελή δείλιασε και ο Αγγελής αναδείχτηκε και επίσημα νικητής. Μετά τη νίκη αυτή ο Αγγελής, αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Εγκατέλειψε λοιπόν την ιατρική και κλείστηκε στο υπερώο του σπιτιού του. Ξαφνικά όμως, άγνωστο για ποιο λόγο, το Σάββατο του Λαζάρου του έτους 1813, αρνήθηκε τον Χριστό και έγινε Μουσουλμάνος! Επειδή δημιούργησε επεισόδιο σε καφενείο του Ναυπλίου, ενώ βρισκόταν μεθυσμένος, οι αρχές τον εξόρισαν στη Χίο. Εκεί μετανοημένος, έβρεχε κάθε μέρα με δάκρυα μετανοίας τους ναούς και προσευχόταν. Επίσης έδινε αφορμές στους Τούρκους, επιζητώντας το μαρτύριο. Κάποτε μπήκε σε κάποιο Τελωνείο και ομολόγησε ότι ήταν Χριστιανός. Οι Τούρκοι τον έδειραν ανελέητα και τον έκλεισαν σιδηροδέσμιο στη φυλακή του Κάστρου της Χίου. Αλλ’ επειδή παρέμεινε σταθερός στην Χριστιανική ομολογία του, αποκεφαλίστηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1813.
|
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ 