10 απομονωμένα νησιά για σύγχρονους… Ροβινσώνες!

Βασικά χαρακτηριστικά τους είναι η δυσκολία στην προσέγγιση, η απομόνωση από τον πολιτισμένο κόσμο αλλά και τα εκπληκτικά τοπία, οι απίθανες παραλίες και ένα φυσικό περιβάλλον που προσφέρει μοναδική εμπειρία σε όσους λατρεύουν την εξερεύνηση και την περιπέτεια. Μακριά από τους κλασικούς προορισμούς της Καραϊβικής ή των Μαλβίδων, υπάρχουν 10 νησιά που μπορεί να είναι άγνωστα στους περισσότερους και καθόλου διαφημισμένα, όμως δεν στερούνται ούτε σε ομορφιά ούτε σε φιλοξενία, το αντίθετο μάλιστα! Σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν κατά πολύ τις γνωστές εικόνες των πολυδιαφημιζόμενων προορισμών.

10. Νησί του Πάσχα

9. Rapa Iti, Tubuai Islands

Νέα Ζηλανδία (Φωτογραφικό αφιέρωμα)

Υπέροχες φωτογραφίες των Νοτίων και Βορείων νησιών της Νέας Ζηλανδίας από τον φωτογράφο Chris Gin, ο οποίος μας ταξιδεύει στη διαφορετική ομορφιά που προσφέρουν τα συγκεκριμένα μέρη.

 

Μια Ωδή για την κρίση

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Χριστός & Κόσμος’ 2012, τ. 41, σ. 162-163

Εδώ και μερικά χρόνια η ‘κρίση’ έχει γίνει καθημερινό άκουσμα, συνώνυμη της εθνικής τραγωδίας και καταστροφής. Ωστόσο, συνήθως περιορίζουμε το νόημά της σε οικονομικά μεγέθη (τόσα χρωστάμε, τόσα θα μας ‘κόψουν’, τόσα χρόνια θα πληρώνουμε κ.τ.λ.), και δεν σκεφτόμαστε βαθύτερα. Ακόμη και η έκφραση ‘κρίση αξιών’, που κάθε τόσο ακούγεται από πολλούς, περνάει μάλλον επιπόλαια από τα αυτιά και το νου μας, χωρίς να της δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή και σημασία.

Δεν σκέφτονταν όμως όλοι και πάντοτε τόσο επιπόλαια. Κρίσεις πέρασαν πολλοί λαοί και σε πολλές εποχές. Και υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά τους που έβλεπαν πιο πέρα από τα ορατά στοιχεία, αντιλαμβάνονταν την ουσία των πραγμάτων και των φαινομένων, και εντόπιζαν τα αίτιά τους στην πραγματική βάση: την απιστία και την ανυπακοή προς τον Θεό. Κλασικό παράδειγμα: ο ‘λαός του Θεού’, που στην Παλαιά Διαθήκη ταυτιζόταν με τον Ισραηλιτικό λαό, ενώ μετά την Πεντηκοστή και τη ίδρυση της Εκκλησίας έλαβε υπερεθνικές και παγκόσμιες διαστάσεις.

 

«Περί Εφημερίων εν Κωσταντινουπόλει» (Αρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου,Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας)

Σεβασμιώτατε δέσποτα

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και συλλειτουργοί

Ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε για να σας ομιλήσω. Δεν έρχομαι εν σοφία λόγων, ούτε ως επιστήμων θεολόγος, ούτε για να τριχάσω την τρίχα. Είμαι ένας καλογερόπαπας και απευθύνομαι σε παπάδες, με την παλαιά έννοια του όρου «παπάς», και όχι με την μειωτική που μας από­δίδουν σήμερα με την λέξι «παπαδαριό». «Παπάς» είναι λέξις τιμητική και είναι χαϊδευτικό της λέξεως «πατήρ», και μετάφρασις της αραμαϊκής λέξεως «αββάς». Και η λέξις «παπάς» ή «παπίας» δεν είναι μακρυά ετυ­μο­λογικώς από την λέξι «πάπας» που τόσον έχει παρεξηγηθή εξαιτίας της χρήσεώς της από τον επίσκοπο Ρώμης. Τονίζω ότι ιερομόναχοι και έγγαμοι πρεσβύτεροι είμεθα ένα· άνευ διακρίσεως «αγιότητος». Είμαι πα­πάς, είσθε παπάδες. Είμαι πρεσβύτερος, είσθε πρεσβύτεροι. Δεν υπάρχει στην Εκκλησία του Χριστού διάκρισις μεταξύ έγγαμου και άγαμου κλή­ρου. Όπου υπάρχει διάκρισις, εκεί υπάρχει αίρεσις. Διότι μια φορά, θυμά­μαι, κάποιοι αρχιερείς οι οποίοι προέρχονταν από οργανώσεις είχαν επι­σκε­φθεί το Μοναστήρι που ήμουν καλόγηρος. Και λέγει τότε ο οικείος ε­πί­σκοπος, μακαριστός πλέον τώρα, πως την επομένη ημέρα θα ετελείτο μια «παρθενική Λειτουργία». Του λέγω: «Τί εννοείτε;». Μου απαντά: «Θα λειτουργήσουμε μόνον εμείς οι άγαμοι». «Συγγνώμη, μα εγώ δεν θα λειτουργήσω, δεν θα έρθω». «Γιατί;», ερωτά. Και του απαντώ: «Πρώτον, διότι αυτό είναι εγκρατιτική αίρεσις, δεύτερον διότι οι Κανόνες της Εκκλη­σίας απαγορεύουν την διάκρισι μεταξύ άγαμου και έγγαμου επί ποινή αφορισμού, και τρίτον διότι εγώ δεν είμαι παρθένος». Εκεί τινάχτηκε! Λέει: «Τί εννοείς;». «Εννοώ πως αν ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι «Και γυ­ναί­κα ού γινώσκω και παρθένος ούκ ειμί», εγώ δεν μπορώ να ισχυρι­σθώ πως είμαι παρθένος». Εξάλλου η Εκκλησία του Χριστού, εκ των ανδρών μόνον ένα ονόμασε Παρθένο∙ τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και Ευαγγε­λιστή. Οι υπόλοιποι είμαστε καθ’ υπόνοιαν «παρθένοι». Γι’ αυτό λοιπόν, αγαπητοί μου, αισθάνομαι πολλήν την οικειότητα ανάμεσά σας. Άλλω­στε να ξέρετε πως οι καλύτεροί μου φίλοι είναι οι έγγαμοι κληρικοί. Και χαίρω ιδιαιτέρως όταν έρχονται στο Μοναστήρι μας και λειτουργούν. Διότι δεν είναι σωστό κάποιοι αρχιμανδρίτες των 20-25 χρόνων να περι­φρο­νούν κληρικούς έγγαμους 80-85 χρόνων.