Επιμέλεια Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
«Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι»
[αναρχικό σύνθημα χριστιανικού ήθους (βλ. Ματθ. 25, 31-46)]
Α΄
Κάθε θρησκεία έχει τουλάχιστον δύο μορφές: α) τη διδασκαλία των σοφών διδασκάλων και των ιερών γραφών της και β) τον τρόπο που κατανοεί και εφαρμόζει αυτή τη διδασκαλία ο λαός. Ο δικός μας λαός (που είναι μπολιασμένος με τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε κάθε πτυχή του πολιτισμού και της ιστορίας του τους τελευταίους τουλάχιστον 15 αιώνες) έχει κατανοήσει και εφαρμόσει την ορθόδοξη διδασκαλία σε αξιοθαύμαστο βαθμό, όμως επίσης σε μεγάλο βαθμό την έχει παρανοήσει και παρερμηνεύσει ανάλογα με τα ελαττώματά του. Ιδιαίτερα σε εποχές σύγχυσης όπως η σημερινή, η παρανόηση και η παρερμηνεία φαίνεται να κυριαρχούν και η σωστή εφαρμογή της ορθόδοξης διδασκαλίας να υποχωρεί.
Έτσι, είναι συνηθισμένο στην εποχή μας να θεωρούμε πως είμαστε «σωστοί χριστιανοί», κι όμως παράλληλα:
να θεωρούμε αυτόματα όλους τους «ξένους» (τσιγγάνους και οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην πατρίδα μας) ύποπτους για πιθανά εγκλήματα εναντίον μας,
να δυσανασχετούμε όταν μένουν στη γειτονιά μας και φυσικά να τους αρνούμαστε το δικαίωμα να μένουν στην πολυκατοικία μας,
να τους εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε ως εργάτες ή υπαλλήλους μας και να εξοργιζόμαστε όταν εκείνοι διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες εργάτες και υπαλλήλους,
σε πιο ακραίο σημείο, να ξεσπάμε βίαια εναντίον τους, διαπράττοντας από προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς μέχρι και δολοφονίες (νομίζω σπάνια, ευτυχώς), αυτοτιτλοφορούμενοι «εθνικιστές» ή «πατριώτες», ενώ είμαστε η Κου Κλουξ Κλαν.
Συνέχεια ανάγνωσης «Ο Ξένος Θεός και οι ξένοι μετανάστες» του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη →